telâşeleriniz ve siz*

        Merhaba!Yine kendimle tezat düşen ve çelişen düşüncelerimin ardında boğulurken,iki perşembe öncesinden beri anlamaya çalışıyorum.Hayat güzel midir?Öyleyse neden?
        Çok uzun zamandır,tam anlamıyla mutlu olamıyorum.Sürekli yarıda kesiliyor bir şeyler ve neden böyle oluyor,fikrim yok.Bazı anlara takılıp kalıyorum.Yağmuru camdan izleyip öylece oturmak istiyorum.Hepinizin telaşı var,hızlı yaşıyorsunuz.Yaşadıklarınızın tadı bir andan siliniyor damağınızda.Ben böyle olsun istemiyorum.Nefes almak çok önemli.Günde kaç defa nefes alıyorsunuz?Bilmiyorsunuz.Çünkü yaşamayı ve değerini öğrenemediniz.Belki de büyürken unuttunuz.Belki de büyüdüğümde bende de aynı tesir olacak.Ancak şu konumdayken yapabildiğim de sadece bunu fark etmiş olmam.Çok kırılıyorum.Kendi parçalarımı da kendim topluyorum.Yaptığınız tek şey yanımda olmak.Hiçbiriniz yüreğimin yanında olmadınız.Ruhumun yanında olmadınız.O kadar uzun zamandır yalnızlar ki,kimse ulaşamaz büyük ihtimalle.Hayatta çok sevildim,yadsıyamam.Ama sevdiğim kadar sevilmedim.Bu bir gerçek.Kimse bunun olmadığını söyleyemez.Zira nicedir,insanların yanında olduğunu zannettiniz.Koca bir yalan uydurdunuz,şimdi de orada yaşıyor ve inanıyorsunuz.Oysa hepiniz birer birer öylesine zavallıca bir biçimde yalnızsınız ki,sadece etraftaki yalnızlık ''kalabalığınız'' ve ''dostunuz'' oluyor.
        Şu koca zaman ve uzayda,tek ihtiyacım olan güzel insanlar lakin mesafeler ve umursamayışlar var.Düşüncelerim ve duygularım konuşuyor ve siz de öylece bakıyorsunuz.Sorun şu:Görmüyorsunuz.Söyleyecek çok şeyim vardı,anlamadınız.Söylediğim çok şey vardı,dinlemediniz.Dinlemenizi ve anlamanızı beklemiyorum bundan sonra,bundan sonra beni sevmenizi ve değer vermenizi de beklemiyorum.Beklediğim tek şey var,bu gezegenden defolup Plüton'da yalnız başıma yaşamak.
        Hayallerime o kadar güzel uyuyorsunuz.Ama resmin içi,hiçbir zaman hayal ettiğim gibi olmuyor.Hiçbir zaman hazır gelmedi insanlar bana,kim varsa hayatımda kendime göre ölçtüm,biçtim,yonttum.Belki de bu sebepten sizi bu kadar muazzam görüyorum.Sadece yansımasınızdır belki.Hatta hepiniz koca bir hiçsinizdir ancak korkuyorum.Yalnız olmaktan ve kalmaktan o kadar çok korkuyorum ki.Karanlıktan ve yalnızlıktan öylesine korkuyorum ki,ifade dahi edemem.Belki de size bu kadar değer vermemin sebebi budur.Anlamıyorsunuz ama.Size ihtiyacım olduğunu anlamıyorsunuz.Yürüdüğüm her yolda ilerledikten sonra,ardıma bir bakıyorum yoksunuz.Elimi uzatsam tutacak kimse yok.Yere düşsem kaldıracak kimse yok.Çabuk öğreniyoruz hayatı,bu kötü.Oysa çocuk olmalıyken,biz hayatı öğrenmeye kalkıyoruz.Tek istediğim şey,hayallerimi kurmama izin vermeniz oldu bir süre sonra,lakin o kadar bencil çıktınız ki hayallerimde bile güzel insanlar olarak görmeme izin vermediniz kendinizi.Şimdi bu yazıyı hanginiz okuyorsa:Evet,hepinize kızgın ve çok kırgınım.Çünkü yaşarken,size verdiğim kıymetin onda birini vermeyi bırakın;hissettirmediniz.Yaşanmışlıklarınızı öylesine gizlediniz ki,sizi tanımama fırsat vermeden yarı yolda bıraktınız beni.İnancımı ve umudumu kaybettim.Sizin yüzünüzden gülen yüzümün ardına saklandım.İç dünyamı kilitledim,anahtarını boşluğuma sakladım.Fakat siz,hepiniz,istisnasız hepiniz öyle acımasızsınız ki,çok kırgınım.Çok kırılıyorum,beni çok kırıyorsunuz.Benim güzel dostlarım vardı,ancak hiçbiriniz yoksunuz şimdi.
        Ben çok özür diliyorum.Sizi sevdiğim için de,kurmaya çalıştığım ancak enkazında kayıplar verdiğim bu amaçsız insan için de.Siz hep daha iyilerini hak ettiniz.
        Siz böyle yapıyorsunuz ya,çok canım sıkılıyor.