yıldızsız gök

Kucak kucak sevda taşıdık bu yollarda

Günü devirdik akşam olduk birbirimize

Aynı ağaçtan köklendirdik düşümüzü

Kayan bir yıldıza tutunduk düşerken

Ellerimize işledik acımızı

Tel tel döküldü saçlarımızla

Pedalları çevirdik uçuruma doğru

Beceremedik yerküreyi adımlamayı

Aynı göğün altında öyle saf ve temiz

Yukarıdan bir dere akar doğru güne

Ve o göğün çıplaklığında kıvranır

Tozlanmış bir sevgi midir doğru

Sayfalar çevrildikçe ayağa dolanır

Bağ olur belki de belirsizlikte

Rüzgâr estikçe söylerdim durmadan aynı şeyi

Şimdi görüyorum ki kalbim unuttu bu şiiri

Bulutları yastık yapıp kendine

Bensiz rüyalara uyuduğun o geceler

Binlerce yıldız serpiştirdiğim heceler

Başını okşayamadan gittiler

Her arayışımda yolun sonu sendin

Beni kaç kez bulamadın bu dağın eteğinde

Aramak fikri ötekin bile değilken

Arayışımda kaybettim seni de

Nefes nefese koştum yarınına varayım diye

Tükendi umudum kuytu gecelerde

Seve seve bitiremediğim sendin de

Ardına bakmadan unuttun beni bitişlerde

Kayıplarımda saklı hüznüm

Doğan günedir kinim

Gök karardığında düşer canım

Vazgeçememektendir fark edemeyişim

Ah, dedim, düştün yine hatrıma

Koştum kıyılar boyunca ardında

Beni kendine gece edip uykularımı böldün ya

Can yarından öpeyim

Düşlerini boyayayım sarıya!