gün ışığı kızı uyuyor 

gökyüzünün yarılıp da içine girdiğim bu yerde, arkamda bıraktığım her şeyi son bir kez selamlama vakti. görülmüş rüyaların, duyulmuş tüm şarkıların kucağına yatıp huzurlu bir uykuyu arama vakti şimdi. yol bulunursa eve dönme vakti, yol bulunursa evi de bulma vakti.

insan en çok kendini kanatıyor, ne acı. bu gerçeği yük edinip dağları aşmak benim boyumdan çok büyük bir işti. şu denizde boğulan da benim, yaktığı ateşte kendini yakan ahmak da. tanıyorum beni. ellerimin tuttuğu boşluğu. dibinde can veriyor olan ruhumu, iyileştiremediğim ruhumu.

pencerinin kenarında umut etmem gerektiğini düşünerek geçti günlerim. hayatımı bir kafesin içine koyup kilidi başka insanların elinde aradım. başka insanların eline diken batırdım. ağacına aşina olmadığım bu ormanın soğuğunda morarttım parmaklarımı. çamuru beni zehirleyen bu yerde kalmaya ısrarcı varlığım, şimdi beni suçluyor varlığı için. 

ben umut etmeyi öğrendim bir kez ve sonra hayal kırıklığına dönüştü varlığım. ötesine geçemediğim bir duvar ördüm yüzüme ve aynaya bakmayı bıraktım. aynam kimdi, aynam neydi bilmiyorum artık. aynayı kırıyorum, kırıklara dokunuyorum, ben bu aynayı bir yerlerden tanıyorum. tıpkı eski bir acıyı anımsar, yeniden duyar gibi. tıpkı kendimi tanıdığım gibi. işte öyle yabancı bir ayna, işte öyle tanıdık bir ayna. 

kulaklarımı sağır eden bu sessizliği bozmak adına bir çabam yok. ben hayata doğru koşmaktan yoruldum. oysa ben dünyaya karşı durmak ile meşhurdum. taşlı bir yolda, kumlu bir sahilde, yeşil çimlerin üzerinde, sıcak asfaltta yürüyemem. 

"ruhumu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen bu yaralara" inancım yok. dokununca sancıyan bu izlere acımıyorum artık. kesilmiş bir ağacın gövdesinde yeniden yeşillenen bir yaprak değilim. güneş ışığının kemiklerime dokunmasına izin veremem.

geçmişin özlemi beni kandıramaz artık. ben bir özlem bulutuyum. kanarsam bir yol daha açacağım kendime. bildiğim yollar bana çok uzak. gün bitsin diye girdiğim bu yataktan, her gün, kendim olmamak için kalkmayacağım. 

uyku beni tanısa, kanatlarının altına alsa, sıcaklığı ile dokunsa düşüşlerime ve ben dünyanın en güzel düşüne kapatsam gözlerimi...

yaşamış olurdum.