gün ışığı hoşça kal

kollarımı sonsuzluğa açtım
bu kez ağaçlar benim peşimde
göğümde yıldıza ihtiyacım yok
ışık içimde doğuyor
bir ses arıyorum
ses bana varıyor usulca
son kez, bir adım daha
koşmaktan yorulmadan
denizi sayıklayarak
gövdesine sarılıyorum bir ağacın
içine çekiyor beni
ve tutunuyorum
"dalların," diyorum
"dalların sürükleyecek beni!"
sonra aklıma dolanıyor
ayın ışığı
kirimi soyuyorum,
ay beni kucaklıyor
evren bize son şarkını söyle
son kez gülsün dünya
ve biz son kez analım
zamansız geçen yaz günlerini
balkon mermerine dayanmış ıslak yanaklarla



- sonra şarkı başlasın, bittiği yerden:
  "those were our times
      those were our times."