büyücünün şarkısı

güneşin içinde bir rüyaya uyanıyorum

ağaçlar peşimi bırakmıyor, buraya kök salacağım

yürüyorum ve yemyeşil bir gece

bu gece bana ait, geceyi tanıyorum

aşinalığından korkuyorum, çünkü

bir kez daha düşersem kaybolacağım

-bu gecenin içinde

kelimelerden bir oyun kurdum

minik deve soruyorum:

bu oyuna heves ediyor musun?

hayır, diyor. köşeme çekiliyorum

beni yerin altına çağıran

ve göğe doğru çeken köşeme

-artık ne yerde ne de gökte

bir düşün peşinden düşüşe doğru

koşmaktan ve anmaktan yorulmuyorum 

çünkü biliyorum ki ben yaşayacağım

hiç kadarken ama sonsuz yaşında

sonsuz ömrümün hiçte kaçında

bu yüzden yerküreye bir şarkı söylüyorum

-seni ağaçların altında göreceğim

ellerimle sıyırıyorum geceyi

gecenin açtığı geçitin içinden

tüm ruhlara sesleniyorum, yankılansın:

suyun sesine karışsın rüzgâr

ve işitenler kollarını açsın

vadedilen, bahşedilen tüm dünyalara

-kurutulmuş bir ayın ışığının altında

büyücü görmeyi arzuluyor

bir yansımadan bakıyor dünyalara

ancak yansıma bir yanılgıdan ibaret

zamanın karanlığı boyunca

fark edilemeyecek hakikatin içinde

-geleceğin geçmişindeki ateşte