yıldızsız gök
Kucak kucak sevda taşıdık bu yollarda
Günü devirdik akşam olduk birbirimize
Aynı ağaçtan köklendirdik düşümüzü
Kayan bir yıldıza tutunduk düşerken
Ellerimize işledik acımızı
Tel tel döküldü saçlarımızla
Pedalları çevirdik uçuruma doğru
Beceremedik yerküreyi adımlamayı
Aynı göğün altında öyle saf ve temiz
Yukarıdan bir dere akar doğru güne
Ve o göğün çıplaklığında kıvranır
Tozlanmış bir sevgi midir doğru
Sayfalar çevrildikçe ayağa dolanır
Bağ olur belki de belirsizlikte
Rüzgâr estikçe söylerdim durmadan aynı şeyi
Şimdi görüyorum ki kalbim unuttu bu şiiri
Bulutları yastık yapıp kendine
Bensiz rüyalara uyuduğun o geceler
Binlerce yıldız serpiştirdiğim heceler
Başını okşayamadan gittiler
Her arayışımda yolun sonu sendin
Beni kaç kez bulamadın bu dağın eteğinde
Aramak fikri ötekin bile değilken
Arayışımda kaybettim seni de
Nefes nefese koştum yarınına varayım diye
Tükendi umudum kuytu gecelerde
Seve seve bitiremediğim sendin de
Ardına bakmadan unuttun beni bitişlerde
Kayıplarımda saklı hüznüm
Doğan günedir kinim
Gök karardığında düşer canım
Vazgeçememektendir fark edemeyişim
Ah, dedim, düştün yine hatrıma
Koştum kıyılar boyunca ardında
Beni kendine gece edip uykularımı böldün ya
Can yarından öpeyim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder